Interview: Arthur van Amerongen

Lucas Hartong (Dordrecht, 24 mei 1963) is journalist en theoloog en was politicus bij Lijst Pim Fortuyn en de Partij voor de Vrijheid. Voor de PVV zat hij vijf jaar in het Europees Parlement. Tegenwoordig is hij parttime commentator, schrijver, spreker en manager bij Fietscafé Flakkee. 

Hartong: “Vrij snel na de moord op Pim Fortuyn sloot ik mij aan bij de LPF, ik kon me altijd al uitstekend vinden in het gedachtegoed dat Pim uitdroeg in zijn columns voor Elsevier. Op journalistiek en politiek niveau was ik actief bij de afdeling Zuid-Holland van de Lijst Pim Fortuyn. Helaas wisten de LPF’ers op lokaal niveau totaal niet waar ze mee bezig waren. Het waren Poolse landdagen, iedereen zat door elkaar heen te kwaken. Dat werd al heel snel een fiasco. Na anderhalf jaar zijn wij als bestuur collectief opgestapt. Ik ben toen weer teruggekeerd naar mijn ouwe stiel: journalistiek en columns, destijds voor het Vrije Volk. 

Vervolgens belde Bart Jan Spruyt mij: Geert Wilders is uit de VVD gestapt, die wil een volkspartij beginnen, heb je zin om mee te doen, Lucas?

Recensie van een in Nederland volkomen genegeerde internationale bestseller.
Door Arthur van Amerongen

Een van mijn drijfveren voor deze serie, in aanloop naar de Europese Verkiezingen volgend jaar zomer, is een bijzonder gezond wantrouwen tegen de Europese Unie. The Virtue of Nationalism kan gelezen worden als een fel manifest tegen Brussel en is een warm pleidooi voor soevereine natiestaten. Yoram Reuben Hazony (1964) is een Israëlisch-Amerikaanse filosoof, bijbelgeleerde en politiek theoreticus. Hij is voorzitter van het Herzl Instituut in Jeruzalem en voorzitter van de Edmund Burke Foundation.

Wie Hazony googelt, vindt alleen op het online platform Nederland Rechtsstaat een recensie van Conservatism, van de hand van Hans-Martien ten Napel, universitair hoofddocent Staats- en Bestuursrecht aan de Universiteit Leiden.

Ten Napel schrijft: Conservatieve denkers zoals Hazony attenderen erop dat de liberale democratie juist in de problemen is geraakt door het feit dat het bepaalde principes uit het historische Anglo-Amerikaanse conservatisme geïsoleerd tracht door te voeren. Aangezien daarmee het noodzakelijke evenwicht verloren gaat, en bovendien de voorwaarden voor de instandhouding ervan verdwijnen, valt de liberale democratie niet meer te redden. Sommige waarnemers menen dat fascisme en marxisme de enige alternatieven vormen voor de liberale democratie. De stelling van Hazony’s nieuwe boek is dat dat duidt op een gebrek aan historisch besef en politieke verbeeldingskracht. De conservatieve democratie vormt zowel de bakermat van, als een wenkend alternatief voor, de liberale democratie. In Nederland zou zich dat concreet onder meer kunnen vertalen in een streven naar revitalisering van de klassieke rechtstraditie, een fundamentele herbezinning op deelname aan de huidige Europese Unie en een grotere waardering voor de rol die ook een cultuurchristendom nog kan vervullen.

The Virtue of Nationalism is geen eenvoudig boek en ik ga dan ook niet zeggen dat het op mijn nachtkastje ligt. Maar wellicht helpt de aanbeveling van Ben Shapiro van The Daily Wire en auteur van onder andere The Establishment is Dead, de bedeesde lezer over de streep: “This book by Yoram Hazony is fantastic.” En anders moet u het mijn recensie doen. 

Hazony pleit voor nationalisme (volgens hem een milde vorm van patriottisme) en het eerherstel ervan. Hij ziet nationalisme als een tegenkracht tegen het globalisme. Globalisme beschouwt hij als de nieuwe versie van imperialisme, en een wereld van soevereine naties is de enige optie voor persoonlijke en collectieve vrijheid. Hazony waarschuwt ook voor de opkomst van globalisme als een alternatieve ideologie die de nationale soevereiniteit bekritiseert en pleit voor mondiaal bestuur. Het behoud van onafhankelijke nationale staten is de meest realistische manier om vrijheid en stabiliteit te waarborgen. Hazon betoogt dat het herstellen van de traditie van nationaal denken cruciaal is om conflicten en haat te beperken en innovatie te bevorderen.

Interview: Arthur van Amerongen

Hans Siepel (SpeakersAcademy) is de geestelijke vader van de crisiscommunicatie in Nederland, was ex-woordvoerder van Groenlinks, woordvoerder van de raad van bestuur van de Nederlandse Spoorwegen en was plaatsvervangend directeur bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, waar hij vertrok als klokkenluider. 

Recentelijk schreef hij een vlammende polemiek, getiteld: Stem ze Weg! 

Siepel fileert Frans Timmermans en de Linkse Wolk genadeloos. Hier het hoogtepunt van de heerlijke tirade. 

“De groen-linkse-wetenschapsreligieuze deugmensen hebben een eigentijds politbureau. Deze houdt zitting in Zwitserland met de naam World Economic Forum. Daar huizen ook de nieuwe Karl Marx en Lenin. Ze heten Yuval Harari en Klaus Schwab. Met een eigentijdse variant op het meesterwerk van Marx Das Kapital, het nieuwe ‘rode boekje’ heet nu Corona 19; the Great Reset. Het ligt op de nachtkastjes van de prominente leden en voorgangers van dit nieuwe utopisch gedachtegoed. Lijsttrekker Timmermans ziet zichzelf als één van de uitverkorenen om deze nieuwe revolutie te leiden en zo de planeet te redden. Ook burgemeester Halsema en Sharon Dijksma pronken gaarne met de WEF-veren en Rutte vindt deze Harari een inspirerende persoonlijkheid. Daar bij het WEF dromen ze van een nieuwe wereld. Net als Marx en Lenin deden. De nieuwe politieke leiders verenigd in de ideologie van de wetenschapsreligie, waarvan de meest fanatieke bij Volt en D66 te vinden zijn, dromen van een heus aards digitaal-technologisch ‘paradijs’ op aarde. Net zoals Marx en Lenin droomden ze van een arbeidersparadijs. Samen met Yuval Harari zingen ze lofliederen over het einde van de idealen van de Franse revolutie van ‘vrijheid, gelijkheid en broederschap’. Van deze humane en morele waarden willen ze, getuige hun politieke gedrag in de coronatijd, bij GroenLinks en de PvdA niets meer weten. ‘Das war einmal’. Net als hun democratische gezindheid. Het gemak waarmee dit politieke gezelschap in coronatijd democratische grondrechten in de prullenbak deponeerde, doet het ergste vrezen. Om de planeet te redden mag, zo vindt menig GroenLinkser en PvdA'er, de democratie en rechtsstaat sneuvelen. Hun vriendje uit Canada Justin Trudeau – het grote voorbeeld van Jesse Klaver – die het liefst de niet-gevaccineerden bij het oud vuil had gedeponeerd – ‘they take space’, zo merkte hij op en Attje Kuiken kraaide van instemming – heeft openlijk zijn grote liefde voor China en de totale onderdrukking van de individuele vrijheid verklaard. Kiezers zijn gewaarschuwd. Het dictatoriale communistische en socialistische bloed kruipt door de politieke aderen van deze nieuwe combinatie. Voortgedreven door ‘hogere’ idealen en met een zorgwekkende superioriteitsovertuiging zal zij alles wat menigeen dierbaar is, kapotmaken. Niet gehinderd door respect voor mensen met andere visies of inzichten. U weet hoe groot de minachting in deze kringen is jegens andersdenkenden. Kuiken, Klaver en Timmermans kijken met veel dedain neer op deze ‘laagopgeleiden’. Zij vinden ze, net als het nieuwe CDA-licht, Henri Bontenbal, ‘dom’. Ze hebben een heus woordenboekje gemaakt met scheldwoorden en dehumaniseringstaal. De geschiedenis vertelt u wat er zal gebeuren als  gezelschap aan de machtsknoppen gaat zitten. Vergeet de individuele vrijheid. Vergeet respect voor andersdenkenden. Vergeet de rechtsstaat. Vergeet de democratie. Vergeet de idealen van het humanisme.

Interview: Arthur van Amerongen

Bauke Geersing is mijn favoriete ijzervreter. Nadat hij afstudeerde aan de KMA in Breda en aan de rechtenfaculteit van de Universiteit van Groningen, werd hij directeur van de NOS en zat hij samen met Wim Kok (Geersing was ruim 30 jaar vooraanstaand lid van de PvdA) in de Raad van Commissarissen van de KLM. Hij schreef diverse boeken over Raymond Westerling en de Nederlandse krijgsmacht tijdens de dekolonisatie van Nederlands Indië. 

Geersing is bijna tachtig, maar zit geen moment stil. Hij is coördinator van het Onafhankelijk Onderzoekgenootschap AURORE en als een ware luis in de pels vecht hij tegen woke, fopwetenschappers en het NOS Journaal. 

Geersing: Ik ben geboren in Roden in Drenthe. Na elf jaar verhuisde ik naar Groningen en op mijn achttiende ging ik studeren op de KMA in Breda, van 1962 tot 1966. Daar heb ik de carnavalesque kant van het leven ontdekt. Op de KMA had ik fantastische leermeesters, zoals Karel van het Reve. Voor sommigen ging de KMA door voor een rechts bolwerk maar dat is apekool. We kregen college van professoren en hoogleraren van “de andere kant”. Links dus. Ik kreeg college in de polemologie, vergelijkend staatsrecht en sociologie. Sociologie kregen we van Jacques van Doorn, die later columnist werd van NRC Handelsblad,  HP/De Tijd en Trouw. Professor Schoonbrood leerde ons normaal denken. Ik heb uitgerekend op de KMA kritisch leren denken, en een luis in de pels te zijn.

Arthur van Amerongen & Het Dossier Timmermans

Omdat ik de reaguurders beloofd had tot en met de verkiezingen over Frans Timmermans en zijn campagne te gaan schrijven, zit ik nu met de gebakken peren. Het is zaterdagochtend en vanuit mijn werkplek kijk ik, zwetend tussen twee loeiende ventilatoren, uit op een knus en gezellig strandje vol Portugezen. De zee lonkt, maar het is all work, no play (makes Tuurtje a dull boy). Ik bijt mijn tanden stuk op het dossier Timmermans. Ik volg de beste man al 15 jaar maar  deed dat altijd op columnesque wijze, met veel kwinkslagen en gebbetjes en vrijblijvende voorspellingen. In mijn enthousiasme ben ik een paar keer in de fout gegaan. Zo schreef ik een Europees verbod op transvetten in friet ten onrechte toe aan Frans Timmermans. 

En op 17 mei 2019 schreef ik: *Volgende week valt het doek voor ons aller Frans. Dit is dan ook mijn laatste stuk over de Heerlense Bruce Springsteen. *

Ik was er van overtuigd - op basis van analyses van de bookmakers en in internationale kranten, en dus niet aan de hand van de jubelende advertorials in de blaadjes van de Vlaamse kartelmedia - dat Timmermans nooit en te nimmer de opvolger van Jean-Claude Juncker zou worden (ik kreeg gelijk) en dat hij vervolgens zwaar teleurgesteld geruisloos van het internationale toneel zou verdwijnen. Not. 

Tijdens zijn campagne voor het voorzitterschap van de Europese commissie werd de sukkelige, houterige en vooral saaie kantoorklerk Frans opgepimpt tot een rockstar. Hij kopieerde gebaartjes van zijn grote idool Bruce Springsteen (met name de gebalde vuist) en een team visagisten, diëtisten en kledingadviseurs begon aan zijn uiterlijk te werken. Kijk hem hier schijnen in DWDD. 

Op een gegeven moment was The Boss een stuk magerder geworden en ik vermoedde dat Frenske een maagballon had laten inbouwen, en anders slikte hij gewoon ordinaire pep, zeg maar de afslankpillen die huisvrouwen vroeger kregen en die ‘mother’s little helper’ werden genoemd omdat ze er zo hard en vrolijk van gingen poetsen.

De ondergang van Europa door massa-immigratie, zoals 50 jaar geleden voorspeld in Le Camp des Saints van Jean Raspail. Door Arthur van Amerongen

Vijftig jaar geleden verscheen Le Camp des Saints van Jean Raspail. Van deze toekomstroman zijn wereldwijd meer dan 300.000 exemplaren verkocht en het boek leest net zo lekker weg als 1984 van George Orwell, Brave New World van Aldous Huxley, The Boys from Brazil van Ira Levin, en The Iron Heel van Jack London. En hier vindt u nog een hele rits dystopische romans. 

In Le Camp des Saints beschrijft Raspail de ondergang van Frankrijk, die begint op Paaszondag 1991. Een armada van roestige vrachtschepen en verouderde oceaanstomers landt op de stranden tussen Cannes en Saint-Tropez. De vloot van de hoop, vertrokken uit de Ganges-delta, bestaat uit 1 miljoen uitgehongerde paupers en paria’s, letterlijk de laagste kaste uit India. De leider van de flotilla is een misvormd kind met een kapiteinspet, zittend op de schouders van een reusachtige Hindoe. De schrijver koos uit effectbejag  bewust voor vreedzame hindoes, indachtig Ghandi, die de Britten zonder geweld verjoeg, en niet voor moslims.  

De Franse regering vraagt andere westerse landen om steun en heel Europa moedigt migranten uit de hele wereld aan ook om de reis te maken. De Franse bevolking vlucht massaal naar het noorden, terwijl de Gutmenschen juist naar het zuiden reizen om de paupers  te verwelkomen als de “Messias met een miljoen hoofden”. Vervolgens bezetten de migranten huizen van blanke burgers, vermoorden fabriekseigenaren die hen als werkkrachten hadden ingehuurd en verkrachten blanke vrouwen en meisjes. 

In Londen ontvlucht de autochtone bevolking massaal de stad, terwijl miljoenen mensen van kleur op straat kamperen. In New York City moet de burgemeester zijn ambtswoning delen met zwarte families. De nieuwe regering komt in handen van zwarte migranten, gastarbeiders en Franse collaborateurs, en zij maken korte metten met racisme en blanke dominantie. Volgens Raspail is dit het einde van de westerse beschaving, geofferd op het altaar van de universele gelijkheid.

Dr. Jan van de Beek: *De komst van één asielzoeker of statushouder kost de schatkist netto ongeveer acht ton. Asielmigratie helpt de verzorgingsstaat om zeep. Zo simpel is dat. *

Interview door Arthur van Amerongen

“Ik had mijn eerste computer toen ik zestien was. Computers waren in 1984 vrij zeldzaam. Het was een heel dik toetsenbord, daar zat alles in. Ik had een bandrecorder nodig als geheugen, en een televisie als monitor. Je kon er spelletjes op doen. Uiteindelijk ben ik wiskunde gaan studeren, daar zat informatica bij inbegrepen, en het vak programmeren. Daar heb ik nog steeds profijt van. Ik schrijf computerprogramma’s in Turbo Pascal, de taal die ik toen geleerd heb notabene, en ik geef nog steeds wiskundeles. 

Je vraagt of ik veel geld had kunnen verdienen? Ja wellicht, als ik bijvoorbeeld financiële wiskunde als richting had gekozen. Dat kwam toen net op. Dan was ik nu een quant geweest. Ik heb daar nog wel over nagedacht, om kunstmatige intelligentie te gaan studeren na mijn wiskundestudie, en dan gericht op de financiële markten, maar heb het toch niet gedaan.

In 1999 begon ik met de studie Antropologie. Ik volgde onder andere colleges bij Jojada Verrips en Alex Strating en ben me al snel gaan verdiepen in asielzoekers. Discoursanalyse, wat inhield dat ik ongeveer honderdvijftig krantenberichten naploos over asielzoekers. Dus die berichten duiden en analyseren. 

Wat komt er in voor? Er waren vier topics. 1 topic was getallen. Mag je aantallen benoemen, kan je aantallen beheersen, hoeveel asielzoekers komen er volgend jaar? 

Topic 2 was psychologie: wat betekent het om asielzoeker te zijn? Wat doet dat met je? Topic 3 was het juridisch aspect van asielzoekers en topic 4 betrof het economisch aspect van asielzoekers. In Nederland was toen amper iets te vinden over het economisch aspect.

In Nederland heerst er een soort elite, die bestaat uit wereldvreemde en ontwortelde mensen

Interview: Arthur van Amerongen

Bart Jan Spruyt is mede-oprichter en was van 2002 tot 2005 directeur van de Edmund Burke Stichting. Van 1994 tot 2002 werkte hij als politiek journalist bij het Reformatorisch Dagblad. Spruyt schreef onder meer Lof van het conservatisme (2003). Daarin staan essays over conservatieve denkers en politici waar Spruyt zich mee verbonden voelt, zoals J.L. Heldring, Ernst Heinrich Kossmann, Edmund Burke, Alexis de Tocqueville, Winston Churchill, Dietrich Bonhoeffer en C.S. Lewis. 

In 2005 schreef hij het boekenweekessay De toekomst van de stad. In juli 2008 werd Spruyt aangesteld als columnist politiek bij het weekblad Elsevier (tot 2013), HP/De Tijd (tot 2011), Binnenlands Bestuur (tot 2012) en voor Opinio (tot aan de opheffing van dat blad in mei 2008). Hij organiseert activiteiten voor studenten die geïnteresseerd zijn in het conservatisme in het kader van de Burke Stichting. 

Spruyt liet zich in 2005 op eigen kosten bewaken omdat hij werd bedreigd vanwege zijn uitspraken over de linkse politiek.

Spruyt is sinds enkele jaren docent Cultuur & Maatschappij aan Driestar Educatief te Gouda. Daarnaast is hij docent kerkgeschiedenis aan het Hersteld Hervormd Seminarie van de Vrije Universiteit.

De geest van Pim

Ronald Sørensen (Rotterdam, 4 mei 1947) was politicus voor Leefbaar Rotterdam en de PVV. Voor de PVV zat hij van 2011 tot 2015 in de Eerste Kamer. In 2017 stapte hij over naar het Forum voor Democratie van Thierry Baudet. Daarna stapte hij over naar JA21. In 2022 werd hij samen met zijn vrouw Nel gekozen voor de wijkraad voor Oosterflank namens Leefbaar Rotterdam. 

Sørensen: “Toen Feyenoord kampioen was geworden, ging ik met Nel naar het stadhuis. Het is daar voor mij echt thuiskomen. Het voelde als een warm bad, want heel veel gemeentebodes stemmen en stemden op Leefbaar Rotterdam. Ik vroeg beleefd om een biertje, Nel om een glaasje witte wijn. Bleek dat er op de receptie geen alcohol werd geschonken. Dat is toch bizar? Het drankbeleid was onder Peper wel anders, dat moet ik hem meegeven. Die nam dan ook gewoon flessen wijn van de gemeente mee naar huis. Wij hadden in 2002 de verkiezingen gewonnen en ik zit op het fractiekantoor. De telefoon gaat, is het Bram Peper. Hij zegt: "Zo, Ronald, nu gaan we afrekenen met de Partij van de Arbeid in Rotterdam. Een echte wraakexpeditie.” Ik zei: “nou, leuk u te horen, meneer Peper, we gaan wellicht, en zeer graag zelfs afrekenen met de PvdA, maar niet met u erbij." 

Hij wilde ons gidsen, hoe we het beste de PvdA konden slopen. Hij kende veel geheimpjes, maar het grootste geheim was dat hij een zware alcoholist was en dat iedereen in zijn omgeving dat prima vond. Hij was een ordinaire kruimeldief, anders ga je, met een salaris van 3 ton, toch geen flessen drank meejatten van het gemeentehuis? 

Ik zat in mijn jeugd bij de PvdA maar toen ik Bram Peper leerde kennen was de liefde voor de partij snel voorbij. Hij was natuurlijk wel een goeie voetballer bij Haarlem. Ik zat destijds in de vakbond, en mijn penningmeester voetbalde net als Peper bij VOC, de Rotterdamse eliteclub. Die penningmeester zei: “Ik ken een prof bij VOC en die roept dat hij over een jaar burgemeester van Rotterdam is." Dat was Peper dus. 

In de media werd geopperd dat Peper genaaid werd met die bonnetjeskwestie, maar neem van mij maar aan dat het nog veel erger was dan alleen die 30.000 euro die hij moest terugbetalen. Hij had gewoon reteslim gebruik gemaakt van een vormfout. De werkelijkheid over Bram Peper als burgemeester: daar zou ik een boek over kunnen schrijven.” 

Nel: "Nog even over dat alcoholverbod bij de viering van het kampioenschap van Feyenoord. We hadden een keer een barbecue van de gemeente. Was er geen varkensvlees. Dries Mosch, een echte Fortuynist van het eerste uur, riep: ‘wat nou, geen varkensvlees!’ Die is toen bij de slager speklappen gaan halen.”

"Ik begrijp waarom rechtse mensen moedeloos worden. De overmacht van links in het onderwijs, de media en de cultuursector maakt een ommekeer vrijwel onmogelijk."

Tekst: Arthur van Amerongen
Foto's: Teun Voeten

Karl van Camp (Antwerpen, 1960) is architect, columnist en polemist. Hij was 10 jaar lang hoofdredacteur van het papieren weekblad ‘t Pallieterke. ’t Pallieterke is een buitenbeentje binnen de Vlaamse weekbladen. Het blad opereert volledig zelfstandig en de koers is vrolijk rechts en conservatief flamingantisch. Daarnaast is er de nieuwssite van ‘t Pallieterke, die voorheen Sceptr heette en onlangs werd omgevormd tot Palnws.be.

Van Camp is het laatste zegel van de serie over Vlamingen (Philip Claeys, Gerolf Annemans, Tom van Grieken, Filip DeWinter en Wim van Rooy) in het kader van mijn serie Europese Patriotten, die volgend jaar lente in boekvorm verschijnt. De komende zaterdagen komen Ronald Sørensen,  Bart Jan Spruyt en Jaffe Vink aan het woord. 

Mediahuis, Roularta en DPG Media hebben het monopolie op vrijwel alle kranten, tijdschriften in Nederland en België. De neuzen staan allemaal dezelfde kant op. Idem dito bij de VRT, de staatsomroep. Of het nu over de zegeningen van wokeness, transgendergekte, de Europese Unie, Oekraïne, vaccinaties, migratie, de zegeningen van de islam, het klimaat of “extreem-rechts” gaat: nergens in de mainstream media lees je nog een dissident geluid, en al helemaal niet onder de columnisten en opiniemakers van de dagbladen. 2 tot 2.5 miljoen rechts-georiënteerde Vlamingen worden niet bediend door die media. Alleen ‘t Pallieterke, Doorbraak en 'tScheldt (en in mindere mate Newsmonkey en P-Magazine) gaan tegen de stroom in. De media zijn van de vijfde macht verworden tot de roeptoeter van de machthebbers.